De Verdubbeldame deelt zomaar bloemen uit

Zomaar. 

Is dat een nieuw merk? Een nieuwe cadeauwinkel? Of... Waarom zou zo'n dame anders op straat lopen om tulpen uit te delen met het label Zomaar eraan? De Verdubbeldame zag de hersenscharnieren van voorbijgangers op volle kracht draaien.

Het verdubbelverzoek

Marlies schreef hoe zij er toe kwam om zomaar bloemen uit te delen in het winkelcentrum: "En ineens was ik al de negatieve dingen zat." Ze kocht veertig bloemen, deed daar een kaartje aan met het woord Zomaar en liet haar dochters de bloemen uitdelen in het winkelcentrum: "Ze mochten zelf kiezen aan wie. Mensen reageerden verbaasd maar daarna kwam bij iedereen een glimlach op hun gezicht. De bloemen zijn uitgedeeld aan volwassenen en kinderen. Mensen die alleen liepen of samen.." Haar dochters hebben er veel plezier in gehad en hebben zelfs de bloemen die ze mochten houden nog weggegeven. "Nienke gaf aan in de auto op de terugweg dat het een goed gevoel gaf. En Bente vond het blij. Voor herhaling vatbaar dus." En wie mocht de actie herhalen? Juist, de Verdubbeldame!

De bloemetjes buiten zetten

De voorbereidingen waren leuk. De Verdubbeldame sneedt met een gutsje stempels uit een gum, en maakte gekleurde labels met het woord Zomaar erop. Correctie: met (Zomaar)² erop. Zomaar in het kwadraat dus. Want echt Zomaar was het natuurlijk niet: het was in opdracht van Marlies, die eerder het wél Zomaar had gedaan.

's Ochtends deed de Verdubbeldame een belronde langs bloemisten om biologische bloemen te scoren. Tevergeefs, want die bleken pas vanaf mei beschikbaar te zijn. Dan maar naar het winkelcentrum en vragen naar bloemen die niet uit Afrika komen (zie verdubbeldaad 23). De tulpen lachten de Verdubbeldame toe, dus die moesten het worden. Omdat ze al geheel in de Verdubbeldame-mood stond, voelde ze ook nog even verplicht om aardig te doen tegen een jongetje dat geld wilde voor zijn sponsorloop. En tegen een jong meisje dat bijna voor de voeten van de Verdubbeldame een grote plas kots liet neerkletteren. Thuis sneed ze de stelen alvast schuin af en gingen de labels aan de bloemen.

En toen begon het spannendste deel. Met een fietstas vol tulpen, een kriebel in de maag en knikkende knietjes stapte ze op de fiets. Samen met haar partner-in-crime, die wat foto's zou maken voor het blogverslag en gelukkig later ook eventjes zou meehelpen met bloemen uitdelen, ging ze op weg naar biologisch winkelcentrum de Groene Passage. Dat leek haar wel een mooie plek. Dat hadden helaas meerdere collectanten en krantenabonnementaansmeerders ook al bedacht. Al gauw had de Verdubbeldame door dat het niet handig was om met z'n allen om de aandacht van de bezoekers te strijden. De Verdubbeldame en haar compagnon besloten een stukje te gaan lopen, richting de markt en de bieb.

De kringloopwinkel binnengelopen om de kassamedewerkers en een klant een bloempje te geven.

De Verdubbeldame is niet zo'n stoere chick als ze wellicht lijkt, en vond het best eng om winkelend publiek aan te spreken: "Mag ik u blij maken met een mooie bloem?" Vooral omdat meer dan de helft nors weigerde of iets teruggromde. Gelukkig trof ze ook mensen die blij verrast een bloem aannamen. Vaak bestudeerden ze nog wel even het label, zoekend naar een addertje onder het gras. "Nee echt, zomaar! Gewoon omdat het lente is," verzekerde de Verdubbeldame. En dan brak er een stralende lach door op de gezichten van mensen.

Euh... mensen? Toe nou, wilt u een bloem?

Uiteindelijk vonden alle veertig bloemen een nieuwe eigenaar. En dat moest gevierd worden met een vers sapje bij de Groene Passage. De spanning gierde de Verdubbeldame nog zo door het lijf dat ze dat per ongeluk in één teug naar binnen goot. Maar: verdubbeldaad 50 afgevinkt!